The Neo-Babylonian Empire
Η Νεο-Βαβυλωνιακή αυτοκρατορία
The Neo-Babylonian Empire (аlso known as the Chaldean Empire) was a short-lived empire (626-539 BCE) in the «Fertile Crescent» of the Middle East. The Fertile Crescent is a region which includes Mesopotamia (the land in and around the Tigris and Euphrates rivers) and the Levant (the eastern coast of the Mediterranean Sea).
Η Νεο-Βαβυλωνιακή Αυτοκρατορία (γνωστή και ως Χαλδαίικη Αυτοκρατορία, δηλαδή αυτοκρατορία των Χαλδαίων) ήταν μια βραχύβια αυτοκρατορία (626-539 ΠΚΕ) στην «Εύφορη Ημισέληνο» της Μέσης Ανατολής. Η Εύφορη Ημισέληνος είναι μια περιοχή που περιλαμβάνει τη Μεσοποταμία (τη γη ανάμεσα και γύρω από τους ποταμούς Τίγρη και Εφράτη) και τον Λεβάντε (ακτές της ανατολικής Μεσογείου).
This period is called «Neo-Babylonian» to be distinguished from earlier times of Babylonian power, most famously that of King Hammurabi's reign (1792-1750 BCE). On the other hand, Babylonia was dominated by their northern neighbours and fellow Akkadian speakers, the Assyrians during the Middle Assyrian Empire (1365-1020 BCE) and Neo-Assyrian Empire (911-616 BCE).
Αυτή η περίοδος καλείται «Νεο-Βαβυλωνιακή» για να διακριθεί από παλιότερες εποχές Βαβυλωνιακής ισχύως, με πιο γνωστή αυτή της βασιλείας του Χαμουραμπί (1792-1750 ΠΚΕ). Από την άλλη, η Βαβυλωνία κατά μεγάλες χρονικές περιόδους υπήρξε υποταγμένη στους -ομιλούντες επίσης την Ακκαδική γλώσσα- βόρειους γείτονές της, τους Ασσύριους. Κυρίοτερα παραδείγματα είναι οι περίοδοι της Μέσης Ασσυριακής Αυτοκρατορίας (1365-1020 ΠΚΕ) και της Νεο-Ασσυριακής Αυτοκρατορίας (911-616 ΠΚΕ).
In 627 BCE, the last strong Assyrian ruler, Assurbanipal, died and the Neo-Assyrian empire spiralled into turmoil and a series of brutal and unremitting civil wars between rival claimants for the throne. The Babylonians seized this opportuniny and rebelled. They allied with several others people (Medes, Persians, Cimmerians, Scythians) and they sacked many cities, including the great city of Nineveh in 612 BCE (which they razed to the ground). Thus, a large part of the former Neo-Assyrian empire fell into the hands of the Babylonians.
Το 627 ΠΚΕ, ο τελευταίος ισχυρός Ασσύριος κυβερνήτης, ο Ασσουρμπανιπάλ (Σαρδανάπαλος), πέθανε και η Νεο-Ασσυριακή αυτοκρατορία έπεσε σε μια δίνη αναταραχών με αδιάκοπους και εξαιρετικά βίαιους εμφυλίους πολέμους ανάμεσα στους διεκδικητές του θρόνου. Οι Βαβυλώνιοι άδραξαν αυτήν την ευκαιρία και επαναστάτησαν. Συμμάχησαν με μερικούς άλλους λαούς (Μήδες, Πέρσες, Κιμμερίους, Σκύθες) και άλωσαν διάφορες πόλεις, συμπεριλαμβανομένης της μεγάλης Νινευής το 612 ΠΚΕ (την οποία και ισοπέδωσαν ολοσχερώς). Έτσι το μεγαλύτερο μέρος της πρώην Νεο-Ασσυριακής Αυτοκρατορίας πέρασε στα χέρια των Βαβυλωνίων.
When the Babylonians took charge of the Neo-Assyrian Empire, they adopted the former political and economical administrative structures and thus, the life in most areas of the empire continued to take place as before. Moreover, the peace due to the imperial power led to a significant increase in agricultural production and architectural projects аnd а general improvement in the arts and science. This was true especially in Southern Mesopotamia where the Babylonians tried to resurrect their glorious past. They revived their old religious traditions, restored their old temples and monuments and they cherished their language.
Όταν οι Βαβυλώνιοι πήραν τα ινία της Νεο-Ασσυριακής Αυτοκρατορίας υιοθέτησαν τις υπάρχουσες πολιτικές και οικονομικές διοικητικές δομές και ως εκ τούτου, η ζωή στις περισσότερες περιοχές της αυτοκρατορίας συνέχισε να κυλάει όπως και πριν. Επιπλέον, η ειρήνη που επικράτησε λόγω της αυτοκρατορικής δύναμης οδήγησε σε αύξηση της αγροτικής παραγωγής και των αρχιτεκτονικών έργων και μια σημαντική άνθηση στις τέχνες και την επιστήμη. Αυτό ίσχυσε ιδιαίτερα στη Νότια Μεσοποταμία όπου οι Βαβυλώνιοι προσπάθησαν να αναστήσουν το ένδοξο παρελθόν τους. Επανέφεραν τις παλιές τους θρησκευτικές παραδόσεις, αναστήλωσαν παλιούς ναούς και μνημεία τους και προστάτευσαν τη γλώσσα τους.
But, in general, it seems that Babylonians didn't follow the policy of the former Assyrian rulers to move and mix the populations living in the empire. Contrary to the Assyrians, they did not seem to have the intention to assimilate the residents of the empire. This was also true for most of the areas in Judah. But there was a big exception to that: Jerusalem. Whereas the continuity in Judah is a fact supported by many archaeological evidences, Jerusalem was destroyed and the population of the city was exiled. A series of revolts led to sieges of Jerusalem (605 / 597 BCΕ) by the Babylonians, the capture of the city and the exile of the aristocracy and many craftsmеn to Babylon. It was a usual practice in the former Neo-Assyrian empire to deal with "troubling" regions by exiling parts of the local population.
Πάντως, σε γενικές γραμμές, φαίνεται ότι οι Βαβυλώνιοι δεν ακολούθησαν την πολιτική των Ασσύριων προκατόχων τους που μετακινούσαν και ανακάτευαν τους πληθυσμούς που ζούσαν μέσα στα όρια της αυτοκρατορίας. Αντίθετα με τους Ασσύριους, δε φαίνεται να είχαν την πρόθεση να αφομοιώσουν τους κατοίκους της αυτοκρατορίας. Αυτό ίσχυσε και για το μεγαλύτερο μέρος της Ιουδαίας. Με μιά σημαντική εξαίρεση: Την Ιερουσαλήμ. Ενώ το συνεχές της ζωής στην Ιουδαία μαρτυρείται από πολλά αρχαιολογικά στοιχεία, αντίθετα η Ιερουσαλήμ καταστράφηκε και ο πληθυσμός της πόλης εξορίστηκε. Μια σειρά από εξεγέρσεις και αντίστοιχες πολιορκίες της Ιερουσαλημ (605 / 597 ΠΚΕ) από τους Βαβυλώνιους οδήγησαν στην κατάληψη της πόλης και την εξορία της αριστοκρατίας και πολλών τεχνητών στην Βαβυλώνα. Η εξορία ήταν μια συνηθισμένη πρακτική για τη διαχείριση "προβληματικών" περιοχών στην πρώην Νεο-Ασσυριακή Αυτοκρατορία.
Anyway, after all that, the Babylonian king Nebuchadnezzar ΙΙ appointed Zedekiah to the throne of Jerusalem. However, after a while, Zedekiah rebelled too. As we see, Jerusalem was a constant source of instability and there were mainly four reasons for this:
Ύστερα από όλα αυτά, ο Βαβυλώνιος βασιλιάς Ναβουχοδονόσωρ Β' τοποθέτησε τον Ζεδεκία στον θρόνο της Ιερουσαλήμ. Όμως, αφού πέρασαν κάποια χρόνια, ο Ζεδεκίας επαναστάτησε και αυτός. Όπως βλέπουμε, η Ιερουσαλήμ ήταν μια συνεχής πηγή αστάθειας και υπήρχαν κυρίως τέσσερεις λόγοι για αυτο:
- Religious beliefs: People had a religious feeling of security and superiority ("God would protect His city and His people"). Nevertheless, there were voices (like that of the prophet Jeremiah) that warned against rebellion.
- Nationalism: Aside from the religious beliefs, we should not underestimate the passion of the people to have their own national and political identity. Maybe some Judeans felt that Judah was powerful enough to be an independent kingdom and they should pursued that.
- Ecomony: Another reason for turmoil and instability was the economical and social situation. Judah, as a vassal kingdom, had to pay a lot of taxes to the Babylonians. A lot of wealth was getting out of Judah and surely, many people who faced financial difficulaties were upset about this fact and were pressing the King for action.
- Foreign interventions: Last but not least, foreign interventions from other powerful states, especially from Egypt, played an important role to the instability of the region. The support of Egypt was a key point for the initiation of this last rebellion, because Judeans felt more confident having a big power on their side. Furhtermore, they hoped that many other areas inside the Neo-Babylonian empire would eventually follow their example and rebel. Actually, there had been some contacts with the cities of Ammon and Tyre in order to form an anti-Babylonian pact.
- Θρησκευτικές πεποιθήσεις: Ο λαός ένιωθε ένα θρησκευτικό αίσθημα ασφάλειας και υπεροχής ("Ο Θεός θα προστατέψει την πόλη και τον λαό του"). Πάντως, υπήρχαν φωνές (όπως αυτή του προφήτη Ιερεμία) που προειδοποιούσαν για τους κινδύνους και ήταν κατά της επανάστασης.
- Εθνικισμός: Πέρα από τα θρησκευτικά πιστεύω, δεν πρέπει να υποτιμούμε το πάθος των ανθρώπων να έχουν τη δική τους εθνική και πολιτική ταυτότητα. Ίσως, μερικοί Ιουδαίοι αισθανόντουσαν ότι η Ιουδαία ήταν αρκετά ισχυρή για να είναι ένα ανεξάρτητο βασίλειο και θεωρούσαν ότι είχαν καθήκον να το επιδιώξουν αυτό.
- Οικονομία: Ένας ακόμη λόγος για αναταραχές και αστάθεια ήταν η οικονομική και κοινωνική κατάσταση. Η Ιουδαία ως υποτελές βασίλειο όφειλε να πληρώνει πολλούς φόρους στους Βαβυλώνιους. Πολύς πλούτος έφευγε από την Ιουδαία οπότε, σαφώς, πολλοί άνθρωποι που αντιμετώπιζαν οικονομικές δυσκολίες ήταν θυμωμένοι με το γεγονός αυτό και πίεζαν τον Βασιλιά να αναλάβει δράση.
- Έξωθεν παρεμβάσεις: Τέλος, είναι απαραίτητο να λάβουμε υπόψιν μας ότι ξένες παρεμβάσεις από άλλα ισχυρά κράτη, ειδικότερα από την Αίγυπτο, έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην αστάθεια της περιοχής. Η υποστήριξη της Αιγύπτου ήταν ένα σημείο κλειδί για την έναρξη αυτής της νέας επανάστασης, επειδή οι Ιουδαίοι αισθανόντουσαν πιο σίγουροι έχοντας στο πλευρό τους μια μεγάλη δύναμη. Επιπλέον, ήλπιζαν ότι πολλές άλλες περιοχές μέσα στη Νεο-Βαβυλωνιακή αυτοκρατορία θα ακολουθούσαν τελικά το δικό τους παράδειγμα και θα επαναστατούσαν και αυτές. Στην πραγματικότητα, είχαν υπάρξει κάποιες επαφές με τις πόλεις της Τύρου και του Άμμωνα με σκοπό να σχηματιστεί έναν αντι-βαβυλωνιακό μέτωπο.
In any case, the consequences of that new rebellion were huge. Nebuchadnezzar recaptured the city (586 BCΕ), burnt the Solomon's Temple and destroyed the city's walls as well as the most important buildings in the city. Most of the population fled to other areas of Judah or even to others states, like Egypt. Many people were exiled to Babylon. Only some farmers remained to cultivate the land. It seems that the Babylonians' goal was to get rid once and for all of a center of turmoil and to make a good example of it to all the residents of the empire.
Σε κάθε περίπτωση, οι συνέπειες αυτής της τελευταίας επανάστασης ήταν τεράστιες. Ο Ναβουχοδονόσωρ ανακατέλαβε την πόλη (586 BCΕ), έκαψε τον Ναό του Σολομώντα και γκρέμισε τα τείχη της πόλης καθώς και τα πιο σημαντικά κτίρια της. Το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού κατέφυγε σε άλλες περιοχές της Ιουδαίας ή ακόμη και σε άλλα κράτη, όπως στην Αίγυπτο. Πολλοί εξορίστηκαν στη Βαβυλώνα. Στη γύρω περιοχή παρέμειναν μόνο κάποιοι αγρότες για να καλλιεργούν τη γη. Φαίνεται πως ο στόχος των Βαβυλωνίων ήταν να ξεφορτωθούν μια για πάντα ένα κέντρο αναταραχών και να παραδειγματίσουν τους υπόλοιπους κατοίκους της αυτοκρατορίας.
But, meanwhile, the Persians had been growing in strength. In 549 BCE the Achaemenid king of Persia, Cyrus II the Great, revolted against his suzerain (and his grandfather) Astyages, king of Media. Cyrus' win established him as the only ruler of all Iranic peoples.
Αλλά, εντωμεταξύ, οι Πέρσες δυνάμωναν. Το 549 ΠΚΕ ο Αχαιμενίδης βασιλιάς της Περσίας, ο Κύρος Β' ο Μέγας, επαναστάτησε εναντίον του επικυρίαρχου (και παππού του) Αστυάγη, Βασιλιά της Μηδίας. Η νική του Κύρου των κατέστησε τον μοναδικό κυβερνήτη όλων των Ιρανικών λαών.
The invasion of the Neo-Babylonia Empire by Cyrus was facilitated by the resentment of its residents towards the last incompetent rulers and their harsh treatment. Εven many Babylonians, including soldiers and priests, were disaffected due to some bad decisions that had alienated them from the State. On the other hand, Cyrus had a reputation of being a very good leader and many people, actually, saw him as a liberator.
Η εισβολή της Νεο-Βαβυλωνιακής Αυτοκρατορίας από τον Κύρο διευκολύνθηκε από τη δυσαρέσκεια των κατοίκων της απέναντι στους τελευταίους ανίκανους ηγέτες και τη σκληρή μεταχείρηση τους. Ακόμη και πολλοί Βαβυλώνιοι, συμπεριλαμβανομένων ιερέων και στρατιωτών, ήταν δυσαρεστημένοι εξαιτίας κάποιων κακών αποφάσεων που τους είχαν αποξενώσει από το Κράτος. Από την άλλη, ο Κύρος είχε αποκτήσει φήμη ενός πολύ καλού ηγέτη και πραγματικά, πολλοί άνθρωποι τον είδαν ως απελευθερωτή.
Finally, the Neo-Babylonian Empire fell into the hands of the Achaemenids in 539 BCE. The King Cyrus II of Persia allowed the Judeans to return to Judah and rebuild the temple and the city and later, Artaxerxes I allowed the construction of fortifications in Jerusalem. Initially, the Neo-Babylonian empire was annexed into the Persian empire as one whole province but after some revolts it was split by Xerxes into two halves (482 BCE), probably for purposes of better administration. The Persians were very interested in the coastal Mediterranean zone of the area. They wanted to support the maritime and continental trade and to form a coalition against the Greek city-states. The hinterland served as an agricultural base for the large coastal towns.
Τελικά, η Νεο-Βαβυλωνιακή Αυτοκρατορία έπεσε στα χέρια των Αχαιμενιδών το 539 ΠΚΕ. Ο βασιλιάς Κύρος επέτρεψε στους Ιουδαίους να επιστρέψουν στην Ιουδαία και να ξαναχτίσουν τον ναό και την πόλη τους και αργότερα, ο Αρταξέρξης Ι επέτρεψε την κατασκευή οχυρώσεων στην Ιερουσαλήμ. Αρχικά, η Νεο-Βαβυλωνιακή Αυτοκρατορία προσαρτήθηκε ολόκληρη ως μια επαρχία στην Περσική Αυτοκρατορία. Αλλά μετά από κάποιες επαναστάσεις, χωρίστηκε στη μέση από τον Ξέρξη (482 ΠΚΕ), πιθανώς για λόγους καλύτερης διοίκησης. Οι Πέρσες ενδιαφέρονταν ιδιαίτερα για την παράκτια μεσογειακή ζώνη της περιοχής. Ήθελαν να υποστηρίξουν το θαλάσσιο και ηπειρωτικό εμπόριο και να σχηματίσουν έναν συνασπισμό εναντίον των Ελληνικών πόλεων-κρατών. Η ενδοχώρα είχε τον ρόλο της αγροτικής βάσης για τις μεγάλες παράκτιες πόλεις.