Tortoise VS Hare
Χελωνολαγομαχίες
Once upon a time in a forestΜια φορά κι έναν καιρό σε κάποιο δάσος
Ah! Finally, spring! My favorite season. I had been cooped up in my house for a long time (which I always carry with me, for fear of it being stolen), waiting eagerly for the weather to clear up so I could take a walk in the forest, and stretch my legs a bit. I won't lie, sleeping is nice... but boring. Now that I think about it, there was something I needed to do, but I forgot. You see, I just woke up and my brain hasn't fully booted yet... Ah, yes! I remember! I forgot to introduce myself. So, allow me to tell you that my name is.... Just a moment, I'll just chew on these tender little leaves I see down there, and I'll be right back. Yum! Yum! Mmm... delicious, wonderful, superb!
Αχ! Επιτέλους, άνοιξη! Η αγαπημένη μου εποχή. Ήμουν πολύ καιρό κλεισμένη στο σπίτι μου (το οποίο κουβαλάω πάντα μαζί μου, από φόβο μη μου το κλέψουν), περιμένοντας πως και πως, πότε θα φτιάξει ο καιρός για να κάνω κανένα περίπατο στο δάσος, να ξεμουδιάσω λιγάκι. Δε λέω, καλός κι ο ύπνος... αλλά βαρετός. Τώρα που το σκέφτομαι, κάτι έπρεπε να κάνω, αλλά το ξέχασα. Βλέπετε μόλις ξύπνησα κι ο εγκέφαλος μου δεν έχει μπει ακόμη σε πλήρη λειτουργία... Α, ναι! Θυμήθηκα! Ξέχασα να συστηθώ. Λοιπόν επιτρέψτε μου να σας πω ότι ονομάζομαι.... Μια στιγμή μονάχα να μασουλήσω κάτι τρυφερά φυλλαράκια που βλέπω παρακάτω κι επιστρέφω αμέσως. Μιαμ! Μιαμ! Μμμ... μούρλια, πεντανόστιμα, υπέροχα!
Forgive me for my rudeness, but you would be hungry too if you had been fasting for so long. You see, we tortoises go into hibernation during the winter because we don't like the cold at all (which means we close ourselves up in our shells and do nothing but sleep all the time). Of course, to tell you the truth, we don't go completely hungry... we consume the food we've stored as fat during the rest of the year.
Να με συγχωρείτε γι' αυτή μου την αγένεια, αλλά κι εσείς θα πεινούσατε αν μένατε τόσο πολύ καιρό νηστικοί. Βλέπετε εμείς οι χελώνες το χειμώνα, επειδή δε μας αρέσει καθόλου μα καθόλου το κρύο πέφτουμε σε χειμερία νάρκη (δηλαδή κλεινόμαστε στο καβούκι μας και δεν κάνουμε τίποτα άλλο από το να κοιμόμαστε συνέχεια). Βέβαια για να πω την αλήθεια δε μένουμε και τελείως νηστικές... καταναλώνουμε την τροφή που έχουμε αποθηκεύσει ως λίπος τον υπόλοιπο χρόνο.
My name is Tatiana, but all my friends just call me «Tortoise». Everyone, except the Hare. He —obviously just to get on my nerves— calls me «Reptile». But I return the favor and call him «Bunny». I don't know why, but this infuriates him terribly. One day, Mr. Mole (who can't see well and is a little confused due to his age) got mixed up and called him a bunny. The Hare was very upset and tried a thousand ways to prove to Mr. Mole that hares are not only different but are also superior to rabbits. But it was in vain. The Mole continued to address him by calling him a bunny. Then the Hare got angry, got up, and left. I don't understand why such a tiny little mistake bothered him. After all, everyone knows he is a close relative of bunnies. Perhaps he is annoyed by the fact that bunnies are gentler animals than hares because the former have been raised near humans. I think...
Το όνομά μου είναι Τατιάνα, αλλά όλοι οι φίλοι μου με φωνάζουν απλά χελώνα. Όλοι, εκτός από το λαγό. Αυτός -προφανώς για να μου σπάει τα νεύρα- με φωνάζει ερπετό. Αλλά κι εγώ του το ανταποδίδω και τον φωνάζω κούνελο. Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτό τον εκνευρίζει φοβερά. Μια μέρα ο κυρ-τυφλοπόντικας (που δεν βλέπει καλά και λόγω ηλικίας τα 'χει και λίγο χαμένα) μπερδεύτηκε και τον αποκάλεσε κουνέλι. Ο λαγός πειράχτηκε πάρα πολύ και προσπάθησε με χίλιους τρόπους να αποδείξει στον κυρ-τυφλοπόντικα ότι οι λαγοί, όχι μόνο διαφέρουν, αλλά είναι κι ανώτεροι από τα κουνέλια. Μάταια όμως. Ο τυφλοπόντικας συνέχισε να του απευθύνεται φωνάζοντάς τον κουνέλι. Τότε ο λαγός θύμωσε και σηκώθηκε και έφυγε. Δεν καταλαβαίνω γιατί τον πείραξε ένα τόσο δα μικρό λαθάκι. Στο κάτω-κάτω, όλοι ξέρουν πως είναι στενός συγγενής με τα κουνέλια. Ίσως τον ενοχλεί το γεγονός ότι τα κουνέλια είναι πιο ευγενικά ζώα από τους λαγούς, επειδή τα πρώτα έχουν μεγαλώσει κοντά στον άνθρωπο. Νομίζω...
Anyway, whatever the reason, I've stuck him with the nickname ever since and call him «Bunny». No way I'd let him off the hook after he calls me a reptile. Snakes and lizards are reptiles. Do I look like a snake to you? Or do I slither like them? No, I have my beautiful little feet, four in number and, when I want to, I can run very fast. In fact, one of my ancestors defeated one of the Hare's ancestors in a race! Just as you hear it. What? Am I going to lie to you?
Τέλος πάντων, όποιος κι αν είναι ο λόγος, εγώ από τότε του το κόλλησα το παρατσούκλι και τον φωνάζω κούνελο. Όχι, σιγά μην τον άφηνα έτσι, να με αποκαλεί ερπετό. Ερπετά είναι τα φίδια κι οι σαύρες. Σας μοιάζω εγώ για φίδι; Ή μήπως έρπω σαν κι αυτά; Όχι, εγώ έχω τα ωραία μου ποδαράκια, τέσσερα τον αριθμό, και όταν το θέλω τρέχω πολύ γρήγορα. Μάλιστα, μία προγονός μου είχε νικήσει κάποιον πρόγονο του λαγού σε αγώνα δρόμου! Ακριβώς όπως τ' ακούτε. Τί; Ψέματα θα σας πω;
«Reptile»! Can you believe it? But it's not the Hare's fault he calls me that. It's you humans who are to blame for classifying me in the same category as snakes. Don't get me angry now, because the more I think about it, the more furious I get.
Ακούς εκεί ερπετό! Αλλά δε φταίει ο λαγός που με φωνάζει έτσι. Εσείς οι άνθρωποι φταίτε που με κατατάσσετε στην ίδια κατηγόρια με τα φίδια. Αντε τώρα μη θυμώσω μαζί σας, γιατί όσο το σκέφτομαι, γίνομαι έξαλλη.
The betΤο στοίχημα
Oh! Oh! My stomach! Those greens I ate earlier must have bothered me. I feel very heavy, like... how should I put it... like someone is sitting on me.
Ωχ! Ωχ! Το στομάχι μου! Αυτές οι πρασινάδες που έφαγα προηγουμένως πρέπει να με πείραξαν. Αισθάνομαι πολύ βαριά, σαν... πως να το πω... σαν να κάθεται κάποιος πάνω μου.
HARE: -(Hehe, Hehe, Hehe)
ΛΑΓΟΣ: -(Χι, Χι, Χι)
TORTOISE: -Did you hear anything? Did someone speak?
ΧΕΛΩΝΑ: -Ακούσατε τίποτα; Μίλησε κανείς;
HARE: -Hehe, Hehe, Hehe!
ΛΑΓΟΣ: -Χι, Χι, Χι!
TORTOISE: -Who's laughing behind my back?
ΧΕΛΩΝΑ: -Ποιός χασκογελά πίσω από την πλάτη μου;
HARE: -What's wrong, reptile, are you tired of crawling?
ΛΑΓΟΣ: -Τι έγινε ερπετό κουράστηκες να σέρνεσαι;
TORTOISE: -You silly bunny, is that you?! Get off my shell right now!
ΧΕΛΩΝΑ: -Χαζοκούνελε, εσύ είσαι ;! Κατέβα αμέσως από το καβούκι μου!
HARE: -I am not a bunny. I am a hare. Look at me, how I run. Look what long and big leaps I make. Bunnies can't run that fast. But what do you know about running?
ΛΑΓΟΣ: -Δεν είμαι κουνέλι. Είμαι λαγός. Κοίταξε με, πως τρέχω. Κοίτα τι μακριά και μεγάλα άλματα που κάνω. Τα κουνέλια δεν μπορούν να τρέξουν τόσο γρήγορα. Αλλά τι ξέρεις εσύ από τρέξιμο;
TORTOISE: -Hmm... show-off, big deal! Besides, don't forget that my ancestor beat yours.
ΧΕΛΩΝΑ: -Μμμ...φιγουρατζή, σιγά τα αυγά! Εξάλλου, μη ξεχνάς ότι η προγονός μου νίκησε τον δικό σου.
HARE: -Stop reminding me of that tragic story. You know that's ancestor-bashing!
ΛΑΓΟΣ: -Πάψε να μου θυμίζεις, αυτή την τραγική ιστορία. Το ξέρεις πως αυτό είναι προγονοπληξία!
TORTOISE: -What does ancestor-bashing mean?
ΧΕΛΩΝΑ: -Τι σημαίνει προγονοπληξία;
HARE: -It means you keep shoving your ancestor's victory in my face, but you're afraid to compete with me.
ΛΑΓΟΣ: -Σημαίνει ότι όλο μου κοπανάς τη νίκη της προγόνου σου, αλλά εσύ φοβάσαι να αγωνιστείς μαζί μου.
TORTOISE: -Where did you learn that, blockhead?
ΧΕΛΩΝΑ: -Που το έμαθες αυτό, κοκορόμυαλε;
HARE: -You know, I decided to get a little educated, so that ignoramuses like you can't make fun of me. So, I'm taking night classes at the school of Mrs. Efthalia, the owl. So, stop with the excuses now, reptile, and tell me, do you accept my challenge or not?
ΛΑΓΟΣ: -Ξέρεις, αποφάσισα να μορφωθώ λιγάκι, για να μην μπορούν άσχετοι σαν κι εσένα να με κοροϊδεύουν. Έτσι, παρακολουθώ νυχτερινά μαθήματα στην τάξη της κυρίας Ευθαλίας, της κουκουβάγιας. Ασε, λοιπόν τώρα, τις υπεκφυγές και απάντησέ μου, ερπετό, αν δέχεσαι ή όχι την πρόκληση μου;
TORTOISE: -Yes, but if I beat you, you'll stop calling me a reptile!, said Tatiana passionately, but regretted it almost immediately.
ΧΕΛΩΝΑ: -Ναι, αλλά αν σε νικήσω θα πάψεις να με φωνάζεις ερπετό!, είπε η Τατιάνα με πάθος, αλλά το μετάνιωσε σχεδόν αμέσως.
HARE: -Agreed! But if I win (which I will), you won't call me bunny again! We'll meet a month from now, under the oak tree with the big hollow for the race. I'll make sure all the animals in the forest gather, so I have witnesses that I defeated you.
ΛΑΓΟΣ: -Σύμφωνοι! Αν όμως νικήσω εγώ (που θα νικήσω) δε θα με ξαναπείς εσύ, κουνέλι! Θα συναντηθούμε σε ένα μήνα από τώρα, κάτω από τη βελανιδιά με τη μεγάλη κουφάλα για τον αγώνα. Θα φροντίσω να μαζευτούν όλα τα ζώα του δάσους, για να έχω μάρτυρες ότι σε νίκησα.
These words said the Hare, full of arrogance, and hopped away.
Αυτά τα λόγια είπε γεμάτος έπαρση ο λαγός κι έφυγε χοροπηδώντας.
Why did I accept? I should have just held my tongue. But my wounded ego was eating at me. This time, the Hare knows about his ancestor's mistake and won't fall for it so easily again. I must do my best!
Τι το 'θελα και δέχτηκα. Δεν κατάπινα καλύτερα τη γλώσσα μου. Αλλά με έτρωγε ο πληγωμένος εγωισμός μου. Ο λαγός αυτή τη φορά, γνωρίζει το πάθημα του προγόνου του και δεν πρόκειται να την ξαναπατήσει τόσο εύκολα. Πρέπει να βάλω τα δυνατά μου!
So, Tatiana trained every day for the race. Her ancestor's victory gave her courage. The month passed quickly, and the big day arrived. All the creatures of the forest had gathered under the oak tree with the big hollow and were eagerly waiting for the great confrontation to begin.
Έτσι η Τατιάνα έκανε κάθε μέρα προπόνηση για τον αγώνα. Η νίκη της προγόνου της τής έδινε κουράγιο. Ο μήνας δεν άργησε να περάσει κι η μεγάλη μέρα έφτασε. Όλα τα πλάσματα του δάσους είχαν συγκεντρωθεί κάτω από τη βελανιδιά με τη μεγάλη κουφάλα και περίμεναν ανυπόμονα ν' αρχίσει η μεγάλη αναμέτρηση.
The day of the raceΗ μέρα του αγώνα
The competitors (that is, the tortoise and the hare) had barely taken their positions at the starting line when a voice was heard: «Fire! Fire in the forest!»
Ήταν μόλις που οι αγωνιζόμενοι (δηλαδή η χελώνα κι ο λαγός) είχαν πάρει τη θέση τους στη γραμμή εκκίνησης, όταν ακούστηκε μια φωνή: «Φωτιά! Φωτιά στο δάσος!».
It was Mr. Blackbird flying over the oak tree. Almost immediately, black smoke appeared in the sky. All the animals that were gathered scattered instantly. They started running in panic in all directions. And the hare became a hare. He vanished in an instant. The poor tortoise also started running (as fast as a tortoise can run). She ran and ran until flames sprang up in front of her. She turned in the opposite direction, but there were flames there too. She was surrounded from all sides. Then, she started digging the ground, hoping she could burrow into a hole and escape. But it was in vain. The ground there was very hard. But, it's better, for her to tell you the rest herself:
Ήταν ο κυρ-κότσυφας που πετούσε πάνω από τη βελανιδιά. Σχεδόν αμέσως φάνηκαν μαύροι καπνοί στον ουρανό. Όλα τα ζώα, που ήταν μαζεμένα, σκορπίστηκαν στη στιγμή. Άρχισαν να τρέχουν πανικόβλητα προς όλες τι κατευθύνσεις. Κι ο λαγός έγινε λαγός. Εξαφανίστηκε στο λεπτό. Η κακομοίρα η χελώνα άρχισε κι αυτή να τρέχει (όσο μπορεί να τρέξει μια χελώνα). Έτρεχε, έτρεχε ώσπου ξεπήδησαν μπροστά της φλόγες. Έστριψε προς την αντίθετη κατεύθυνση, αλλά κι εκεί φλόγες. Την είχαν περικυκλώσει από παντού. Τότε, άρχισε να σκάβει το έδαφος, μήπως και μπορέσει να χωθεί σε καμία τρύπα στο χώμα και έτσι να γλιτώσει. Αλλά άδικος κόπος. Το έδαφος εκεί ήταν πολύ σκληρό. Αλλά, καλύτερα να σας διηγηθεί η ίδια, τη συνέχεια:
Just when I had completely despaired and was sure that my end had come, I suddenly felt myself flying. I looked down and the ground had moved away! I was really flying!!!
Πάνω, λοιπόν, που είχα απελπιστεί τελείως και ήμουν σίγουρη ότι είχε φτάσει το τέλος μου, ένιωσα έξαφνα να πετάω. Κοίταξα κάτω και το έδαφος είχε απομακρυνθεί! Πραγματικά πετούσα!!!
Oops! Wrong. I wasn't flying. A human had lifted me in his arms, but in my panic, I didn't realize it immediately. He took me out of the burning forest and placed me in a cardboard box. I waited there for a while and tried to recover from the severe shock I had suffered. Then, I started thinking about various things, such as how and why the forest caught fire. I came up with different hypotheses in my mind. Anyway, I was very lucky that I got away. I wonder if my friends made it out, or perhaps...
Ουπς! Λάθος. Δεν πετούσα. Ένας άνθρωπος με είχε σηκώσει στα χέρια του, αλλά μέσα στον πανικό μου δεν το κατάλαβα αμέσως. Μ' έβγαλε έξω από το φλεγόμενο δάσος και με τοποθέτησε σε μια χάρτινη κούτα. Εκεί περίμενα κάμποση ώρα και προσπάθησα να συνέλθω από το ισχυρό σοκ που είχα πάθει. Μετά, άρχισα να σκέφτομαι διάφορα πράγματα, όπως το πως και το γιατί άρπαξε φωτιά το δάσος. Έκανα διάφορες υποθέσεις με το μυαλό μου. Πάντως, φτηνά τη γλίτωσα. Άραγε, οι φίλοι μου τα κατάφεραν ή μήπως...
Before I could finish my thought, everything around me went dark! Immediately after, a humming sound was heard, and the ground started shaking! A feeling of fear and panic, twice as strong as the first, overwhelmed me. My heart was beating faster and faster and stronger. After a long time, the ground stopped shaking, and the humming disappeared. Ah, look! I can see the bright sun and the blue sky again.
Προτού προλάβω να ολοκληρώσω τη σκέψη μου, τα πάντα γύρω μου σκοτείνιασαν! Αμέσως μετά ακούστηκε ένα βουητό και η γη άρχισε να τρέμει! ΄Ένα αίσθημα φόβου και πανικού, δύο φορές πιο ισχυρό από το πρώτο, με κυρίευσε. Η καρδιά μου χτυπούσε ολοένα πιο γρήγορα και πιο δυνατά. Μετά από αρκετή ώρα η γη σταμάτησε να τρέμει και το βουητό εξαφανίστηκε. Α, να! Ξαναβλέπω τον φωτεινό ήλιο και τον γαλανό ουρανό.
A new homeΈνα νέο σπίτι
Now, I understand what happened: I had been placed in the mouth of a large, growling, and very fast-moving animal (I think you humans call it a car). The same person who had saved me took the box in his hands and brought me to a large mountain, inside the caves of which humans live. I don't remember what you call it (Well, what do you expect? I'm just a simple tortoise.). I had never been in a human den before. A brand-new world opened up before me. So many objects unknown to me! I wonder what they are for? Suddenly, the man started shouting:
Τώρα, καταλαβαίνω τι συνέβη: με είχαν βάλει στο στόμα ενός μεγάλου ζώου που μουγκρίζει και τρέχει πολύ γρήγορα (νομίζω ότι εσείς οι άνθρωποι το αποκαλείτε αυτοκίνητο). Ο ίδιος άνθρωπος που με είχε σώσει, πήρε την κούτα στα χέρια του και με πήγε σ' ένα μεγάλο βουνό, μέσα στις σπηλιές του οποίου ζουν οι άνθρωποι. Αυτό δεν θυμάμαι πως το λέτε (Μα καλά τι περιμένετε; Μια απλή χελώνα είμαι.). Δεν είχα ξαναμπεί σ' ανθρώπινη φωλιά. Ένας ολοκαίνουριος κόσμος ανοιγόταν μπροστά μου. Πόσα άγνωστα, σε μένα, αντικείμενα! Αναρωτιέμαι σε τι να χρησιμεύουν; Ξαφνικά, ο άνθρωπος άρχισε να φωνάζει:
FATHER: -Petros, Petrakis, where are you? I have a surprise for you! Come see what I brought you!
ΠΑΤΕΡΑΣ: -Πέτρο, Πετράκη, που είσαι; Σου έχω μια έκπληξη! Έλα να δεις τι σου 'φερα!
TORTOISE: -A surprise? I love surprises. I'm curious to see.
ΧΕΛΩΝΑ: -Έκπληξη; Λατρεύω τις εκπλήξεις. Είμαι περίεργη να δω.
A small boy, around 8 to 10 years old, emerged running from a room in the house and asked:
Ένα μικρό αγόρι, γύρω στην ηλικία των 8 με 10 ετών, ξεπρόβαλε τρέχοντας από ένα δωμάτιο του σπιτιού και ρώτησε:
PETROS: -What is it, Dad? What is it?
ΠΕΤΡΟΣ: -Τι είναι μπαμπά; Τι είναι;
TORTOISE: -Yes, what is it, what is it? (repeated Tatiana who was probably more impatient than the little boy).
ΧΕΛΩΝΑ: -Ναι, τι είναι, τι είναι; (επανέλαβε η Τατιάνα που μάλλον ήταν πιο ανυπόμονη κι απ' το αγοράκι).
The man took the tortoise in his hands and, showing her to his son, said:
Ο άνθρωπος πήρε τη χελώνα στα χέρια του και δείχνοντάς την στο γιο του, είπε:
FATHER: -I found her in the forest today. I had gone to help put out the fire and saw that she was in danger of being burned.
ΠΑΤΕΡΑΣ: -Τη βρήκα σήμερα στο δάσος. Είχα πάει να βοηθήσω στην κατάσβεση της φωτιάς και την είδα που κινδύνευε να καεί.
TORTOISE: -Excuse me for interrupting, but just so I understand: I'm the surprise?
ΧΕΛΩΝΑ: -Συγνώμη που παρεμβαίνω, αλλά για να καταλάβω: εγώ είμαι η έκπληξη;
PETROS: -Mom, come and see, Dad saved a tortoise and brought her to me. Look how beautiful she is! Can I keep her?
ΠΕΤΡΟΣ: -Μαμά, ελά να δεις, ο μπαμπάς έσωσε μια χελώνα και μου την έφερε. Κοίτα τι όμορφη που 'ναι! Μπορώ να την κρατήσω;
TORTOISE: -Oh, I liked this child the moment I saw him (thought Tatiana, who very much enjoyed the praise of the little boy who had taken her in his hands and was stroking her head... that is, her somewhat large head).
ΧΕΛΩΝΑ: -Αχ, αυτό το παιδάκι μόλις το είδα το συμπάθησα (σκέφτηκε η Τατιάνα, που πολύ της άρεσε ο έπαινος του μικρού αγοριού που την είχε πάρει στα χέρια του και χάιδευε την κεφάλα της... δηλαδή το κάπως μεγάλο κεφάλι της).
MOTHER: -You can, if you promise to take care of her.
ΜΗΤΕΡΑ: -Μπορείς, αν υποσχεθείς ότι θα τη φροντίζεις.
PETROS: -I promise! said Petros excitedly.
ΠΕΤΡΟΣ: -Το υπόσχομαι! είπε ο Πέτρος ενθουσιασμένος.
MOTHER: -You also need to find a name for her. What will you call her?
ΜΗΤΕΡΑ: -Πρέπει να της βρεις κι ένα όνομα. Πως θα την φωνάζεις;
PETROS: -Dad, what is it? A boy or a girl?
ΠΕΤΡΟΣ: -Μπαμπά, τι είναι; Αγόρι ή κορίτσι;
FATHER: -Ah, I have no idea. Let me see. It has a tail. Most likely, it's a male.
ΠΑΤΕΡΑΣ: -Α, ιδέα δεν έχω. Για να δω. Έχει ουρά. Μάλλον, αρσενικιά θα 'ναι.
PETROS: -Great, then I'll call you Vangelis.
ΠΕΤΡΟΣ: -Ωραία, τότε κι εγώ θα σε φωνάζω Βαγγέλη.
TORTOISE: -Well, what am I supposed to say to them now?!
ΧΕΛΩΝΑ: -Ε, τώρα εγώ τι να τους πω;!
Then the boy took the tortoise, put her back in the box, and went to the refrigerator and brought her a lettuce, which she began to devour... I mean eat... with great appetite.
Έπειτα το αγόρι πήρε τη χελώνα, την έβαλε πίσω στη κούτα και πήγε στο ψυγείο και της έφερε ένα μαρούλι, το οποίο άρχισε να καταβροχθίζει... να τρώει, ήθελα να πω... με μεγάλη όρεξη.
TORTOISE: -I definitely adore this child!
ΧΕΛΩΝΑ: -Αυτό το παιδί, οπωσδήποτε, το λατρεύω!
Trouble in ParadiseΠροβλήματα στον Παράδεισο
At first, Tatiana (or Vangelis, if you prefer) was having a pleasant time in her new home. She had all the food she wanted, and the little boy spent many hours with her. He cared for her, stroked her, talked to her, and played with her. He even introduced her to his friends. Tatiana liked making new friends and learning new things. However, as the days passed, the child’s interest in her gradually decreased. In fact, when he was given a small kitten for his birthday, Tatiana was completely marginalized (it goes without saying that Tatiana did not particularly like the kitten, for obvious reasons). After a while, no one paid attention to her anymore. Although they continued to feed her regularly, Tatiana was no longer happy. So one day, when Petros tossed a lettuce leaf into the box and quickly left to go study his lessons or play with his friends —I don’t know which one, and it doesn’t really matter— Tatiana started shouting (not that anyone was listening, but she shouted):
Τον πρώτο καιρό η Τατιάνα (ή ο Βαγγέλης αν προτιμάτε) περνούσε ευχάριστα στο καινούριο της σπιτικό. Είχε όσο φαΐ ήθελε και ο μικρός ασχολιόταν αρκετές ώρες μαζί της. Τη φρόντιζε, τη χάιδευε, της μιλούσε, έπαιζε μαζί της. Τη γνώρισε ακόμη και στους φίλους του. Της Τατιάνας της άρεσε να κάνει νέους φίλους και να μαθαίνει καινούρια πράγματα. Καθώς όμως περνούσαν οι μέρες ολοένα και λιγόστευε το ενδιαφέρον του παιδιού για αυτήν. Μάλιστα, όταν στα γενέθλιά του τού χάρισαν ένα μικρό γατάκι, η Τατιάνα μπήκε ολότελα στο περιθώριο (περιττό να πω ότι η Τατιάνα δε συμπάθησε κι ιδιαίτερα το γατάκι, για ευνόητους λόγους). Ύστερα από λίγο καιρό κανείς πια δεν της έδινε σημασία. Αν και συνέχισαν να την ταΐζουν κανονικά, η Τατιάνα δεν ήταν πια ευτυχισμένη. Έτσι μια μέρα που ο Πέτρος της πέταξε ένα μαρούλι μέσα στην κούτα και έφυγε βιαστικά για να πάει να διαβάσει τα μαθήματά του ή να παίξει με τους φίλους του -δε ξέρω ποιο από τα δύο κι ούτε έχει σημασία- η Τατιάνα άρχισε να φωνάζει (όχι ότι την άκουγε κανείς, αλλά αυτή φώναζε):
This child is enslaving me! I'm talking literally! What does he think? That because he gives me a stale (no, if you don't believe me, you can try it) lettuce leaf —once a day, mind you— he has the right to keep me locked up in this cardboard box?
Αυτό το παιδί με σκλαβώνει! Κυριολεκτικά μιλάω! Τι νομίζει δηλαδή; Ότι επειδή μου δίνει ένα μπαγιάτικο (όχι, αν δε με πιστεύετε, μπορείτε να το δοκιμάσετε) μαρουλόφυλλο -μία φορά την ημέρα παρακαλώ- έχει το δικαίωμα να με κρατάει κλεισμένη μέσα σ' αυτό το χαρτόκουτο;
Forgive me for being abrupt, but... you know, I started to long for the fresh grass of the countryside, my freedom, and my friends that I left behind in the forest. Well, do you know what I'm going to do? I'm going to go on a hunger strike until I'm free. I will not put a bite in my mouth. Freedom or Death! (I heard that somewhere, but I don't remember where).
Με συγχωρείται που γίνομαι απότομη αλλά να... ξέρετε, άρχισα να αναπολώ το φρέσκο χορταράκι της εξοχής, την ελευθερία μου και τους φίλους μου, που άφησα πίσω στο δάσος. Ε, λοιπόν ξέρετε τι θα κάνω; Θα αρχίσω απεργία πείνας μέχρι να απελευθερωθώ. Δεν πρόκειται να βάλω μπουκιά στο στόμα μου. Ελευθερία ή θάνατος! (Αυτό κάπου το άκουσα, αλλά δε θυμάμαι που).
Freedom or DeathΕλευθερία ή Θάνατος
(After one week...)
(Μετά από μια εβδομάδα...)
PETROS: -Mom, Mom! Come quickly! Look how my tortoise has withered away. What's wrong with her? Is she sick? She's not eating at all.
ΠΕΤΡΟΣ: -Μαμά, μαμά! Τρέξε γρήγορα! Κοίτα τη χελώνα μου πως έχει μαραζώσει. Τι έχει; Μήπως είναι άρρωστη; Δεν τρώει καθόλου.
MOTHER: -Calm down, my boy. Maybe she's just not hungry.
ΜΗΤΕΡΑ: -Ησύχασε, αγόρι μου. Μπορεί απλά να μην πεινάει.
PETROS: -What are you talking about, Mom? She hasn't touched the food I put out for her for a week now.
ΠΕΤΡΟΣ: -Τι λες καλέ μαμά; Μια βδομάδα τώρα, δεν έχει αγγίξει το φαΐ που της βάζω.
MOTHER: -Alright, as soon as your father gets back from work, we'll take her to the veterinarian to have her examined.
ΜΗΤΕΡΑ: -Καλά, μόλις γυρίσει ο μπαμπάς από τη δουλειά θα την πάμε στο κτηνίατρο να την δει.
PETROS: -No, Mom, let's take her now, she might die, and if she dies, I'll be left with psychological trauma. Do you want your son to grow up with psychological trauma and suppressed issues from childhood?
ΠΕΤΡΟΣ: -Όχι μαμά, να την πάμε τώρα, μπορεί να πεθάνει κι άμα πεθάνει θα μου δημιουργηθεί ψυχικό τραύμα. Θέλει ο γιος σου να μεγαλώσει με ψυχικά τραύματα και απωθημένα από τη παιδική ηλικία;
MOTHER: -What a rascal you are! Come on, get dressed and prepare the tortoise. We'll take her now.
ΜΗΤΕΡΑ: -Τί κατεργάρης που 'σαι! Άντε ντύσου και ετοίμασε τη χελώνα. Θα την πάμε τώρα.
PETROS: -Hooray! You are the best mom in the world (you'll get me ice cream on the way, of course). Little Tortoise, come on, we're going to the doctor to make you well.
ΠΕΤΡΟΣ: -Ζήτω! Είσαι η πιο καλή μαμά του κόσμου (εννοείται ότι θα μου πάρεις και παγωτό στο δρόμο). Χελωνίτσα, έλα θα σε πάμε στο γιατρό να σε κάνει καλά.
TORTOISE: -They're taking me to the doctor? What is that? And how will he make me well? And who told him, after all, that I am sick? I am perfectly fine.
ΧΕΛΩΝΑ: -Θα με πάνε στο γιατρό; Τι είναι αυτό; Και πως θα με κάνει καλά; Και ποιος του είπε στο κάτω-κάτω πως εγώ είμαι άρρωστη. Μια χαρά είμαι.
At the VetΣτο κτηνιατρείο
Well, this «doctor» is a person dressed in white (why? I wish I knew), who started touching me, here and there...
Λοιπόν που λέτε, αυτό το γιατρό είναι ένας άνθρωπος ντυμένος στα λευκά (γιατί; μακάρι να 'ξερα), ο οποίος άρχισε να με πασπατεύει, πότε από 'δω και πότε από 'κεί...
TORTOISE: -Doctor, leave me alone, or I'll bite you!
ΧΕΛΩΝΑ: -Γιατρό, άσε με ήσυχη, γιατί θα σε δαγκάσω!
PETROS: -So, Doctor, will my little tortoise be alright? What's wrong with her?
ΠΕΤΡΟΣ: -Λοιπόν, γιατρέ, θα γίνει καλά η χελωνίτσα μου; Τι έχει;
DOCTOR: -Your tortoise, Petrakis, is suffering from melancholy because she longs for her freedom and her natural environment, the forest and her friends.
ΓΙΑΤΡΟΣ: -Η χελώνα σου, Πετράκη, έχει πάθει μελαγχολία γιατί έχει επιθυμήσει την ελευθερία της και το φυσικό της περιβάλλον, το δάσος και του φίλους της.
TORTOISE: -Well, he’s a genius!
ΧΕΛΩΝΑ: -Καλέ, αυτός είναι διάνοια!
PETROS: -But she is my tortoise. My tortoise! I can't let her go.
ΠΕΤΡΟΣ: -Μα είναι η χελώνα μου. Η δική μου χελώνα! Δεν μπορώ να την αποχωριστώ.
TORTOISE: -His?! What are you talking about! Since when am I his? I demand you return me immediately back to the forest from where you took me!
ΧΕΛΩΝΑ: -Δική του;! Καλέ τι μας λες! Από που ως που δική του; Απαιτώ να με επιστρέψετε, αμέσως, πίσω στο δάσος απ' όπου με πήρατε!
PETROS: -And besides, where would we take her? The forest where Dad found her was destroyed by the fire.
ΠΕΤΡΟΣ: -Και εξάλλου που να την πάμε; Το δάσος που τη βρήκε ο μπαμπάς καταστράφηκε από τη φωτιά.
TORTOISE: -Oops! I had forgotten that small detail.
ΧΕΛΩΝΑ: -Ουπς! Αυτή τη μικρή λεπτομέρεια την είχα ξεχάσει.
MOTHER: -We will take her to Grandma and Grandpa's house, which is in the countryside and has a huge garden. That way you can see her every time we visit Grandma and Grandpa.
ΜΗΤΕΡΑ: -Θα την πάμε στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού, που είναι στην εξοχή και έχει ένα τεράστιο κήπο. Έτσι θα μπορείς να την βλέπεις, κάθε φορά που θα επισκεπτόμαστε τη γιαγιά και τον παππού.
PETROS: -Great idea! What a clever mom I have. She took after me!
ΠΕΤΡΟΣ: -Ωραία ιδέα! Τι έξυπνη μαμά που έχω. Σε μένα έμοιασε!
At the countrysideΣτην εξοχή
(After quite some time...)
(Μετά από αρκετό καιρό...)
I had almost forgotten how beautiful the country air smells. It’s wonderful to be free again! In fact, I made many new friends here. Grandma, Grandpa, the chickens, the Sparrow, Mrs. Woodcock, the cow, and many others. I don't get along very well with the dog. He constantly barks at me and scolds me, for absolutely no reason. Finally, Petrakis comes every so often, with his family, and we have a very good time, just like the first time we were together. Despite all this, I never stopped missing my old friends and —you won't believe it— but I have to confess that I miss Charalambos the most. Who is Charalambos? You have a right to wonder. I forgot to tell you that the Hare's real name is Charalambos. But everyone just calls him Hare... that is, everyone except me and Mr. Mole!
Σχεδόν είχα ξεχάσει πόσο όμορφα μυρίζει ο αέρας της εξοχής. Είναι υπέροχο να είσαι ξανά ελεύθερη! Μάλιστα έκανα πολλούς καινούριους φίλους εδώ. Τη γιαγιά, τον Παππού, τις κότες, τον Σπουργίτη, τη κυρά-μπεκάτσα, τη γελάδα και πολλούς άλλους. Με τον σκύλο δε τα πάω και πολύ καλά. Συνέχεια μου γαβγίζει και με μαλώνει, χωρίς κανέναν απολύτως λόγο. Τέλος κι ο Πετράκης έρχεται κάθε τόσο, με την οικογένεια του, και περνάμε πολύ καλά, σαν τον πρώτο καιρό που ήμασταν μαζί. Παρόλα αυτά δεν έπαψα στιγμή να νοσταλγώ του παλιούς μου φίλους και -δε θα το πιστέψετε- αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι πιο πολύ απ' όλους μου λείπει ο Χαράλαμπος. Ποιος είναι ο Χαράλαμπος; Έχετε δίκιο να απορείτε. Ξέχασα να σας πω ότι το πραγματικό όνομα του λαγού είναι Χαράλαμπος. Αλλά όλοι τον φωνάζουν απλά Λαγό... Δηλαδή όλοι εκτός από μένα και τον κυρ-τυφλοπόντικα!
HARE: - (Hehe, hehe, hehe)
ΛΑΓΟΣ: - (Χι, χι, χι)
TORTOISE: -Did you hear anything? Did someone speak?
ΧΕΛΩΝΑ: -Ακούσατε τίποτα; Μίλησε κανείς;
HARE: -Hehe, hehe, hehe. Hello, reptile! I'm glad we meet again. You see, I had no one to tease, and I was unbearably bored.
ΛΑΓΟΣ: -Χι, χι, χι. Γεια σου ερπετό! Χαίρομαι που ξανασυναντιόμαστε. Βλέπεις δεν είχα ποιόν να πειράζω και βαριόμουν αφόρητα.
TORTOISE: -How did you end up here?
ΧΕΛΩΝΑ: -Πώς βρέθηκες εσύ εδώ;
HARE: -After the fire in the forest, some people took me to their house, which is down the road, and locked me in a cage with some bunnies. You can't imagine what unbearable creatures they are! I went through torture! Until, fortunately, I managed to escape. When I heard you were here too, I came to find you. Don't forget that we have a race to finish. Unless you're afraid...
ΛΑΓΟΣ: -Μετά την φωτιά στο δάσος, με πήραν κάποιοι άνθρωποι στο σπίτι τους, που είναι εδώ παρακάτω και με 'κλεισαν σ' ένα κλουβί με κάτι κουνέλια. Δε μπορείς να φανταστείς τι ανυπόφορα πλάσματα είναι! Πέρασα ένα μαρτύριο! Ώσπου, ευτυχώς, κατάφερα να το σκάσω. Όταν έμαθα ότι είσαι κι εσύ εδώ ήρθα να σε βρω. Μη ξεχνάς ότι έχουμε έναν αγώνα να τελειώσουμε. Εκτός αν φοβάσαι...
TORTOISE: -Me? Afraid of you, the bunny? That's hilarious!
ΧΕΛΩΝΑ: -Εγώ να φοβηθώ εσένα το κουνέλι; Ας γελάσω!
I'm not going to reveal whether the race actually took place and who won. The only thing I will tell you is that the Tortoise continues to call the Hare «Bunny» and the Hare continues to call the Tortoise «Reptile».
Δεν πρόκειται να σας αποκαλύψω αν τελικά έγινε ο αγώνας και ποιος κέρδισε. Το μόνο που θα σας πω είναι ότι η χελώνα εξακολουθεί να φωνάζει το λαγό, κουνέλι κι ο λαγός, τη χελώνα, ερπετό.